Maandag 6 januari 2014. Onze eerste werkdag in het nieuwe jaar na de - wat ons betreft broodnodige - vakantie. Daar komt nog best veel bij kijken op administratief gebied met alle nieuwe regels en veranderingen bij de zorgverzekeraars. "Vanmiddag komt hij, hè... "zei mijn broer! "Oh ja" dacht ik. "dat was ook zo". Rond een uur of vier ging de bel, gevolgd door "goedemiddag" nadat ik de deur opendeed. Ik rondde nog wat administratie af, terwijl hij even rustig ging zitten om alvast wat dingen in zich op te nemen. Na een informeel in gesprek over randzaken, richten we ons al snel op het doel van zijn komst. Alle Santulli's waren aanwezig en allemaal passeerden we de revue.

"Tja" zult u denken, "Wat is er dan aan de hand bij de Santulli's?"

Ergens in de loop van verleden jaar - op wederom een drukke dag in onze winkel - wachtte hij geduldig zijn beurt af. Waarschijnlijk geen straf, want ondanks dat de tent veelal vol zit, is het altijd reuze gezellig. Na enige tijd was hij eindelijk aan de beurt. "Wat kan ik voor u doen?", vroeg ik, denkend dat hij problemen had waar wij meestal wel raad mee weten. Echter zijn verhaal begon heel anders. "Tja" begon hij. "Ik hoor zoveel goede dingen over jullie - o.a. uit mijn naaste omgeving - dat het mij heel leuk leek om daar eens een artikel over te schrijven. Gewoon over hoe het bij jullie gaat, hoe jullie werken en wat jullie zo bijzonder maakt?" Laat ik vooropstellen dat wij liever geen reclame maken. We zijn wel vaker benaderd om aan tv-programma's en zo mee te doen. Eigenlijk hebben wij het al druk genoeg en het vergt best tijd en die tijd is ons kostbaar. Maar op een of andere manier zei iets mij dat dit misschien wel heel leuk was om te doen. Uiteraard omdat hij zijn aanstekelijke enthousiasme over ons niet onder stoelen of banken stak, maar vooral zijn motivatie waarom het hem erg leuk leek om te doen. Mijn gevoel zei; doen! Maar nog belangrijker, ik voelde een klik en dat is best uniek... "Maar wacht, wij hebben ook een van de oudste orthopedisch schoenmakers van het land in huis en wellicht is dat leuk om mee te nemen... Alleen is die nu even op vakantie. Laten we afspreken dat als hij terug is we even contact zoeken". "Prima "zei hij. "We houden contact". 

Ondertussen was er enige tijd gepasseerd. Het einde van het jaar was alweer in zicht. Plots was hij er weer. "Weet je wat, nu is het de laatste weken zo druk, maar straks in het nieuwe jaar is het wellicht een mooie gelegenheid." We hebben de knoop maar direct doorgehakt en de afspraak gemaakt en al snel was het moment daar. Hij was echt heel enthousiast en heel grondig. Meerdere keren kwam hij langs om ons te interviewen en aan het werk te zien. Wij hebben hem natuurlijk overladen met anekdotes en ervaringen uit ons verleden en uiteraard het heden. Eigenlijk vonden we het allemaal best een hele eer om ons eigen verhaal weer eens onder het stof vandaan te mogen halen. Hoe is de zaak ontstaan en hoe ben je in het vak terecht gekomen? In een van de vele interviews vroeg hij mij naar mijn grootste voldoeningen binnen het vak en volgens mij moest ik daar best even over nadenken… Het zijn er namelijk zo veel! Nou dan is dit stukje waardering voor ons - want dat is het - daar zeker een van! Best blij dat ik op mijn gevoel ben afgegaan. Achteraf een win-winsituatie!

Dus, met andere woorden: hou een dezer dagen de bijlage van 'Het Parool' eens in de gaten. Wij denken dinsdag 21 januari, maar zoals Wouter zegt, "Bij de krant weet je het nooit. Er kan zomaar wat gebeuren waardoor het eventueel nog wat uitgesteld wordt".

PS: de benodigde foto's maken van de Santullis als aanvulling op het artikel, was wellicht nog het lastigste gedeelte en bleek nog een hele klus. De vriendelijke fotograaf kon niet anders dan hier en daar zuchten en vooral vriendelijk zijn geduld bewaren. Het was zeker wat chaotisch, maar ook dat is naar verluid prima gelukt...


Het artikel geschreven door Wouter Scheepstra is uiteindelijk op 28 januari 2014 gepubliceerd in het Parool. Deze tekst is een kopie van ons Facebook-bericht geschreven door mij. Het artikel heeft echt heel veel mensen bereikt en onze naam nog bekender gemaakt en daar zijn we tot op de dag van vandaag blij mee. Zo nu en dan komt Wouter weer eens langs. Soms voor zijn steunzolen en soms voor een praatje. Wouter vond het schijnbaar erg leuk om over ons te schrijven en wij waren zeer onder de indruk van Wouters schrijfkunsten. Dat heeft hij echt prima gedaan.

Claudio Santulli


Lees hier het artikel